Şair Laldir Şiir Susmaz Şiiri - Zer Duhi

bir ismin varsa eğer
o, gecenin kendi diline çeviremediği tek kelimedir
ve ben seni düşündükçe
evrenin baş harfi
dudaklarımda kuruyor

herkesin sustuğu bir nesne vardı içimde
içi boş bir çaydanlık gibi tınlayan
ve sen,
ona sıcaklık verdikçe
içinden kendi küllerim dökülüyordu

senin yüzüne baktım:
geometrik bir iç çekişti
paralel kırıklarla örülmüş
iç içe iki sonsuzluk
bir tanesi senin susman
diğeri benim inanmam

hiç doğmamış bir aynaya
gözlük takan tanrı gibiydin
duruşun:
bir labirentin
sadece çıkışını bilen
yorgun başı
ve sana bakmak,
kendi ölümümü henüz unutmuş
bir rüyaya uyanmaktı

ellerin?
ellerin,
bir tren rayının uykusuzluğu
ve her parmağın
bir filozofun konuşamadan boğulduğu son cümle
o yüzden sevdim seni
çünkü kelimeler
ağzımdan değil, yıkılmış şehirlerden çıkıyordu

adını yazarken
mürekkebimden sesler çıktı
— bir anne duası gibi titreyen —
ve harflerin
zihnime hiç oturmayan yüzleriyle
beni çırılçıplak bıraktılar

çünkü senin adını
hiçbir alfabe kaldıramaz
çünkü senin adını
sadece beyaz bayrak çeken hayaller taşır

bir çiçeği ezmeden yürümeye çalışmak gibi değil
seninle yaşamak,
bir çiçeğin adını unutarak
ona mezar kazmaktı

şimdi rüyalarımda senin gövdene bürünen
göçmen diller görüyorum
gözleri yok —
ama her biri
gülümsemeyi senden öğrenmiş gibi
sana susuyorlar
ve ben o susuşlarda
çocukluğumu
kendime iade ediyorum

çünkü seninle olmak
bir ayin değil
bir yıkım biçimiydi
ama içinde
bir tek şey inşa edildi:
yüzünü unuttuğumda bile
gülüşünü hatırlamak zorunda kalmak