Şair Şiiri - Ahmet Fehim Bektaş

Yola koyuldu yalnızlığın ıssız hatıralarına,
Sessizliğin çölünden koştu sahte hayallerin ışığında,
Elbet bitecekti bu hasret, ay doğunca karanlığına,
Ve şair, ekti gözyaşlarını umut kokan sayfalarına.

Pişmanlık ateşinde gecelerce dövülmüş bir kılıç gibiydi,
Hayat demiri kadar sert ve çaresizlik kadar da keskin.
Üstüne sinmişti bir kere aşk denen o pişkin.
Ve şair, yaktı sigarasını çilekeş halinden bitkin.

Yazsalar bütün destanları karanlığa,
Bitmedikçe bu vicdansızlık nasıl saklanırız aydınlığa ?
Şiirler daha bitmedi, var hala yolun sonuna
Ve şair, döktü külünü tüm kavuşamayanlara.

Dinmişti içindeki bu öfke, gönlü buruk dursa da.
Kırıkları topluyordu elleri, yerden göğe kadar yığılsa da.
Bitmiyordu umudu, bir şaire arıyordu.
Ve şair, söndürdü sigarasını içinden sayfalar kopsa da.