Gerçek değilsiniz, hiçbiriniz,
bir maskeler korosu
çırpınıyor gözümün önünde.
Ve ben, üzülüyorum en çok
sahte kendime,
Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Devamını Oku
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Hiçbir maskeye mecbur değilsin.
İnsan ya kendisi olur,
ya da başka suretlerde
kendi yokluğunu taşır.
Sahtelik bir kader değil,
yalnızca korkunun süslenmiş adı.
Ve unutma:
gölgeyi büyüten,
içinde sakladığın.
Bir gün
kendi yüzünle çıkarsın meydana,
ya da hiç çıkmazsın.
Çünkü gerçek,
yaşanmazsa yoktur.
Öfkem var, evet,
bir yanım nefretle haykırıyor,
çivilerden örülmüş bir dil gibi.
Ama diğer yanım
gördü içindeki:
dizleri yaralı, gözleri kan çanağı
ama hâlâ göğe bakan o çocuğu
Onu gördüğümde
silahımı indiriyorum.
Yenilmiyorum, hayır;
sadece kabul ediyorum
merhametin de bir direniş olduğunu.
Ben neysem oyum.
Karanlığım da, ışığım da aynı bedende.
Ve anlıyorum:
bu
yeryüzünün en çıplak cesareti.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta