Şahsultan a mektup Şiiri - Sefa Çelik

Yine aklıma düştün zamansız
yine kaldım sensiz
Yine öksüz yine amansız
Feryadım arşı titretirken
İzbelerin de caddelerinın
kuytuların da sokaklarının bu şehrin
seni ararken bir umut
Ve bulamayınca yetim bir çocuk gibi hıçkırıklara boğulurken
Nedir bu suskunluğun
Ey gözümün nuru gönlümün sürûru
Hasta düşen ruhumun dermanı
Aynalar da sûretim
Ey nefs-i cânımın canânı
Ey gönlümün yegane sultanı
Ey şahsultanım

Yetmedi mi bu karanlık
Yetmedi mi bu faydasız ayrılık
Söylesene
Hasretim gelip uzaklardan
arsızca kapılarına dayanmış
Gözünden bakış
Dilinden söz
Yüreğinden merhamet bekler
Ellerin bir hekimin elleri gibi şifa olsun ister
Sen ruha şifa,derde dermansın
Bu viran gönlüme nedir bu kayıtsızlığın
Ey şahsultan

Nedir bu suskunluğun sebebi
Ben sana bunca susamışken
Bir zamanlar coşkun akan bir nehir di
Şimdi sözlerin neden kurak
Bir sultanın mülkünden vazgeçtiği nerde görülmüş
Seninle aramıza nasıl, neden bu kadar sessizlik örülmüş
Bütün kalelerim sana düşmüştü
sana
Ben sana esir düşmüştüm
Hatırlasana
Ey şahsultan

Ben sana aralıksız yangınlar yazarken
Ben sana sayfa sayfa yanarken
Hasretine dirhem dirhem kanarken yüreğim
Yokluğunun girdabından çıkamıyorum
Sen neden böyle çekip gitmişsin
Ben neden böyle eksik
Sen gidince bütün savaşları kaybediyorum
Ey şahsultan
Halet-i ruhiyemi bağışla
Ey gözlerine yandığım
Ellerine muhtaç kaldığım
Yüreğine teslim olduğum
Ben sensiz yaşamak nedir bilmediğim
Hasretinden küle döndüğüm
Ey şahsultan
Ben seni çok özledim...

Sefa ÇELİK