Şahsıma Ziyaret Şiiri - Musa Ahmet Erdem

Toprak kokusu, yükselirken yağmur ötesinde
Kaynamaya başladığı an, hayat, bahçelerde
Arada, sessizce dolaşan hüzünlü biri mi?
İşte, işte o karamsar o âciz adam benim!

Güneş, doğarken karanlığın ardından sessizce
Gece, veda ederken sevdiklerine usulce
Gündüze isyankâr, ışığı reddeden biri mi?
İşte, işte o umutsuz o asi adam benim!

Ulu dağların ardından eserken o sert rüzgâr,
Ve deniz; kendi melteminden olmuşken târumar
Gönlü adalarda dolaşan paltosuz biri mi?
İşte, işte o avare o titrek adam benim!

Yüzlerinden sarkıyorken insanların maskeler
Ebediyen ayrılıyorken dostlar, birer birer
Deli divâne, arkalarından bakan biri mi?
İşte, işte o çaresiz o düşkün adam benim!

Önüne düşmüşken suratlar, susmuşken dudaklar,
Sevgilerini haykırırken her yerde insanlar,
Mahmur bir suretle yârini gözleyen biri mi?
İşte, işte o sevdalı o mecnun adam benim!

Sevgiden yoksun ve hayattan muzdarip biri mi?
İşte, işte o kederli o fani adam benim!