Sahraserayil Dünya Şiiri - Seyfi Karaca

Ayazciceklerinde yadigar kalan
Benzi bulutlanmis boran gibi suskunlugun buzlucam penceresi
Yalpalanan isli lambalarin siyah beyaz evrakiyla sözlesip duvarda
Azap hasbihalin kurulu bazariymis vurgunmus ya dehri dünya..
Insanlarsa bilip bilmezin sarpalar hirgini süren savuran bezirgan
Aglamakla gülmek kiyilarinda hayatin cölcorak
Hep sicilsiz hosgeldinlerle yüklendigi yokluklari kivilcimlara düsüren
Ezel yankilarla yanginargin
Derin ormanlarin ve soguk rüzgarlarin
Solmus günlerini silinmis izlerle söküp kapatan
Zaman irmaklarindan kalabaliklasarak suskuna gecip yalniz
Gitmekle kalmak arasi topraga can vererek yosunlu derelere
Katarlanmis kuslara cirasiz evlere daglara doruklara
Kopmus bir cigligin ardinda yeryüzüne gelen bahar
Kendi yamacinda göcen gidense
Sinesinde yarelerin harmanci hazani

Temmuz / 1996