geceyi de bıraktım
hayat denizinin ortasına
akıp gitsin diye
yıldızların ayağından
bir kibrit ateşi taşıdım
bütün ömrümce
yanıp yakılıp
geceye katarak bedenimi
geri çekilip
kendi zamanımdan
suyumun ilk damlasını gördüm
kanımı okşuyordu
gül yaprağıyla bir melek
gün geceye
gece gözlerime
gözlerim sana döndü
sen bana
ben
sahipsiz hayata
Kayıt Tarihi : 18.7.2006 18:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Kendi doğumunu ve aşkın doğumunu görür mü insan? Evet tüm evrenin bir kaynaktan oluştuğunu herkesin ve herşeyin birbirinin parçası olduğunu bilince; rüyasında melekler de aşkı da kardeş oluyor insana ve tabi hiçbir şeyi sahiplenmemek gerektiğini akıldan çıkarmayınca da böyle bir şiir çıkıyor ortaya...
suyumun ilk damlasını gördüm
kanımı okşuyordu
gül yaprağıyla bir melek'
böyle bir vizyona şapkam olsa çıkartacaktım..
nasıl naif..
TÜM YORUMLAR (1)