Sahipsiz Mektuplar - 4 - Şiiri - Mine Gül

Mutluluk nedir diye sorsalardı bana seni tanımadan önce,
Önce bir düşünür, sonra bilmiyorum derdim.
Hatta böyle bir kelimeyi lugâtımdan sildiğimi söylerdim.
Benim için mutluluk diye birsey yoktu ki zaten.
Ben hep acıları bilirdim ve hüzünleri tanırdım,
Ama nedense mutluluk kapımı hiç çalmamıştı
Ve ben de artık ona inanmaktan vazgeçmiştim.....
Taa ki seni bulduğum ve senin bakışlarında kaybolduğum o ana kadar,
Beynime üşüşen soru işaretleri beni hepten allak bullak edene kadar....
Gerçekten mutluluk yok muydu,
Eğer yoksa, neden kendimi seninle konuşurken
Ve seninle dolaşırken
Ve tek bir kaçamak bakışla cok tuhaf hissetmiştim?
Ne hissettiğimi bilmediğim halde,
Ya da adlandıramadığım bir duyguyu,
Hiç tatmadığım bir rahatlığı neden seni bulunca yaşadım?
Sonra kendime sordum,
Bu acaba mutluluğa açılan, varlığına inanmadığım,
Hatta açmaya bile korktuğum, hep merak ettiğim kapı mıydı?
Sonra hislerimi serbest bırakmaya karar verdim
Ve korkularımı da yüreğimden senin sayende bir bir uçurdum.
Korkularım bir bir gökyüzüne uçtuğunda
Kalbime başka duyguların doldugunu farkettim
Tanımadığım ve hiç tatmadığım duygular.
Ben mutlu olmaya mı başlıyordum?
Yine korkarak soruyordum kendime,
Ya bu hiç tatmadığım duygulardan vazgeçmek zorunda kalırsam,
Ve bir kaybetme korkusu yayılıyordu içime, acı çekme korkusu.
Ama sonra neyi anladım biliyor musun GÜZELİM?
İnsana mutluluk veren şey ne, biliyor musun?
İnsanı SEVMEK mutlu ediyor, sadece sevilmek değil,
Sevildiği için sevmek, sadece kendini aldatmak,
Başka birşey değil ve sonu hep acı.
Ben mutluluğun seni sevmek olduğunu anladım.
Şimdiye kadar neden hiç mutlu olamadım sorusuna da
Zaten gerek kalmıyor,
Çünkü benim mutluluğum senmişsin ve
Seni beklemem gerekiyormuş....

(Agustos 2003)