Sahiplenmek... Şiiri - Solmaz Akça

Her seferinde aynı şey oluyor...
Önce nefes alamıyorum, kendimi bir yerlere kapatılmış,
hapsedilmiş hissediyorum...
Sonra göğüsümün ortasında bir delik açılıyor
Ve bu delikten dışarı bir ışık çıkıyor...
Nefessiz kalmak...
En kötüsü bu!
Siz hiç nefessiz kaldınız mı?

Çok kere binadan düştüm,
yere çakılma anını yaşadığımda oldu,
uçmanın keyfini çıkardığımda...
Ama hiç biri bir sonra ki kadar heyecanlı değildi...

Bir sonraki ve en çok tekrar edeniydi takip edilmek...
Birilerinden kaçıyordum.
Neden? Niçin? Kim onlar?
İnanın cevapları bende bilmiyorum.
Bazen dönüp baktığımda kimseyi göremediğim de
oluyor...
Ama yine de kaçıyorum.
İçimden bir ses kaçmamı söylüyor.
Tehlikedesin, diyor.
Dağ, tepe, şehir, şehir kaçıyorum.
Macera gibi, gerçekmiş gibi
yakalanmamak için...

Bir keresinde toprak altında kaldım.
Ölmüştüm...
Kimse hatırlamıyordu
ve kimse ruhuma fatiha okumuyordu...
Ben toprağın altında
biri gelir diye,
biri beni hatırlar diye boşuna bekliyordum...
Ruh ayrılınca bedenden
Anlamı kalmıyormuş yaşadığını sandığın yalan hayatın...

Rüyalarımda yaşadığım o kadar hayat var ki,
Paylaşmadan edemedim!
Herkes rüya görür...
Ama önemli olan rüyalarınıza sahip çıkabilmektir...
Dört sene önce gördüğüm rüyayı bile hatırlıyorum...
Ne çok sahiplenmişim düşünün bir kere...
Hayatta aynı...
Ne kadar sahiplenirsen;
o kadar senindir...
Dün sahip çıkamadıysak bile,
gelin bugünümüze sahip çıkmayı deneyelim...