İnsanı yaşarken öldürebilecek birkaç şeye sahiptim.
Devamsız cümlelerim vardı benim.
Devasız dertlerim,
Almaya çalışırken yarıda tıkanan nefesim,
Ve iki damla da gözyaşım vardı, akmaması için gözlerimle cebelleştiğim...
Boğazımda düğümlenen o hıçkırığa yenilmekteydim ve bir sen eksiktin,
Birde haykırışlarımı dile getirmeye cesaretim.
Peki ya cesaret, Geçip karşına anlatabilmek miydi her şeyi,
Yoksa Hiç korkusuz avaz avaz susabilmek mi?
Tek bildiğim, ikisini de yapacak gücüm kalmamıştı ve bitkindim.
Ama artık daha çok şeye sahiptim;
Korkulara,
Endişelere
Ve titreyen ellere, satırları yazarken.
Birde gözyaşımla ıslanmış, üzerine şiirler karalanmış, kirli bir beyaz kağıda.
Çok şeye sahiptim ben...
Senin Dışında.
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta