Sahip (meczup ile sümbül) den

Ey yer ve gök mülkünün tek sahibi,
Mecnun acizliğinde, senden şefkat dilerim,
Karanlıkta kaybolmuş, o korkak çocuksu sesimle,
Terlemiş avuç içlerinde toplanmış hüznümle,
Yürekten, sana yalvarıyorum, ey merhametin sahibi,
Düştüğüm bu en derin kuytuda, ey her duayı işiten sonsuzluk,
Mutlaka kalbim, sırf seni anınca, artık huzur buluyor,
Aslında bu hayat dediğin şey, ne ki?
Meğer, bazı hatıraların sırrında birikmiş kirli sayfalar,
Ve sanal düşlerdeki, gizli kapaklı hayallermiş, ben dediğim şey,
Artık bilsem de gerçeği, ne yazar, neyi bozar, yeni isyanlar,
Vazgeçemedim ki hiç zaten, heveslerin boş isteklerine itaatten,
Ayıp ettim, günah biriktirdim şu ahir ömrüme,
Ama sen hep yine de çok sevdin bu kulunu ve tarafımdan çok sevildin,
Benim, kesin senin var olduğunu bildiğimi, bildiğin halde,
Yanlış seçimlerimde, hep umarsızca böyle takılıp kalsam da,
Ne de çok hak verdin bana, hiç de sebepsiz,
Ne de korudun ne de kolladın, ne ümitler saldın yüreğime,
Ayıkmam için, zaman vermiştin belki de oysa,
Belki de öteledin, azabın yaka paça beni yakalamasını,
Ve bu verilmiş süre, kaybedilmiş zamanın içinde, ne anlama gelmişse,
Yani bir gün mutlaka tükenecekse, cihan,
Ve bu asi ömrün içindeki, bu yitiklik duygusu,
Soğumuş bir efkârlı Türk kahvesi tadında,
Bekliyorsa beni kabrin en derininde,
Solmuş bir beyaz gül gibi sararmışsa, yaşam,
Artık gözümden düşmüş bu son bakiyesinde,
Ey mülkün tek sahibi,
Mecnun acizliğinde, senden şefkat dilerim,
Karanlıkta kaybolmuş, o korkak çocuksu sesimle,
Terlemiş avuç içlerinde toplanmış hüznümle,
Ey bana şah damarımdan daha yakın olan sevgili,
Senin rahmetini ümit ederim, ey sonsuz merhametin sahibi.