Ey sahil çocuğu,
nereye baksan
göz, gez, arpacık deniz.
Ey sahil çocuğu,
kumsalda geze geze
bence,
denize benze...
Sandal ol,
çakıl taşı ol,
ne istersen o ol.
Baltaya sap nasıl olunursa
öyle ol...
Ben senin yerinde olsam
dalga olurum.
Dost olurum sonra rüzgarla.
Soluk soluğa
öpüşürüm bütün gece,
sarp kayalarla...
Köpük köpük çocuklarımız olurdu.
Ay’a kur yapar,
yakamoz olurdum,
ateş böcekleri gibi parlardım.
O zaman işte
sahile
büyülü bir kadın kokusu dolar.
Çekerdim içime
doya doya
mis gibi
iyot kokusunu,
nakış nakış
işlerdim tenime...
Ey sahil çocuğu
başka ne diyeyim.
“denize benze” dedim ya.
Benzemezsen eğer
cayır cayır yanarsın
cehennemde.
O mutedil dalgalar bile
söndüremez ateşini.
14/15.4.2007 Ankara
Kayıt Tarihi : 19.4.2007 13:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir İstanbul çocuğu olarak, denizden uzak olarak Ankara'da yaşadığım günlerde yazdığım bir şiir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!