Sahiden Bıktım Şiiri - Veysel Şimşek

En güzeli insan olmak çok hoştur,
Hain olan insan yırtıcı kuştur,
Bir öküze ne söylesende boştur,
Katı insan kaba dayıdan bıktım.

İnsan bedeninde tılki kılıklı,
Akılsız fikirsiz beyni delikli,
Leş kargası gibi kokar soluklu,
Dünyada iki ayaklı ayıdan bıktım.

Pay vermez kimseye kendine yontar,
Çalar çarpar gaspcı tanımaz gantar,
Ben derim akrep sendeki zehirli mantar,
Nankör abazadan iyiden bıktım.

Yağmur olsa bir damla bereket yağmaz,
Güneş olsa kimsenin üstüne doğma,
Dar günümü fırsat bilir hiç evmez,
Yalan değil ben hainden sahiden bıktım.

Hain nankör dostla işim olmadı,
Çok uğraştım kıymetimi bilmedi,
Bir baktım çevremde kimse kalmadı,
Yola gelmez iki ayaklı ayıdan bıktım.

Haşa haşa ben evliya değilim,
Neden nankör insana yapam eğilim,
Haine muhtaç olmaktansa iyidir ölüm,
Zalim dünya iyiden bıktım.

Çoktur iki ayaklı odun çok yarma,
Okuyunca bu sözümü hor görme,
Veysel der; Bu gerçek yaşam hiç sorma,
Bu dünyada şerefsizlerden sahiden bıktım.