Sahiden Şiiri - İlyas Kaplan

utanır insan gözlerinden
aynada kendine bakan adam
tutar yakasından sessizce
sorumluluğunu unutmak istese de
yakalanır acılara
sobelenir utancına

bağırıp çağırmaz ama hesap sorar gizlice
ya saklar yüzünü aynadaki adamdan
ya gel-geç hazlarla avunur bir süreliğine
ama bir süreliğine sadece
sonra yine utanır

ya hiç utanamasaydı
ya vicdanıyla sıcak temasını hepten kaybetseydi
vicdanının itirazını sustursaydı
sağırlaşanların düştüğü yalnızlık kuyusuna düşseydi
ya kimse el uzatmasa kendine

zulmün karanlığında yitmişler ne kadar acınasıdır
başkalarını görmeyen insan insansızlaşır
dert edinemeyenin kalbi sokaksızlaşır
şefkatini dışarı taşırmayan insan kalpsizleşir

ötekilerin varlığını hesaba katmayan insan
kendine yabancılaşır
başkasına hayrı dokunmayan insan
kendi de hayırsızlaşır

bahanelerin soğuk duvarlarına
hapsetmeye kalksa bile kendini
her aynaya baktığında gözlerinden utanır
eksilmeler çoğalmalar damarlarını doldurur
ölümler ,yitmeler nabzına yürür

utanır insan
kapıları açıktır ötekilere
umursamaz değildir
kalın kabuklarla sarıp sarmalayamaz kendini
kendi olarak var oldukça
her yerine çizikler atar yeryüzünün kıpırtıları

redfer