Sahi...söylesene... Cântanem

Suskun Adam Zeynep
204

ŞİİR


1

TAKİPÇİ

Sahi...söylesene... Cântanem

Ne bu hâl, ne oldu sana?
Bir zamanlar ışıl ışıl bakan gözlerin, şimdi birer harabe gibi.
Yağmalanmış bir köy gibisin — sessiz, yıkık, unutulmuş.
Kim işgal etti seni bu kadar hoyratça?
Kim sevdi seni böyle kaba, böyle özensiz?
Sana dokunan eller mi tüketti rengini, yoksa seni iyi olsunlar diye kendinden verdiklerin mi?
Seni bu hâle ben mi getirdim, yoksa sen mi tükettin kendini, parça parça?

Belki de en büyük yanılgımız,
iyi olsunlar diye kendi canımızdan vermemizdi.
Kendimizi unuturken, başkalarının gülüşünü tamir etmeye çalıştık.
Ve bir gün fark ettik;
biz iyi olurken kimse kalmamış yanımızda.
Bir şairin susuşunda, bir sonbaharın yorgun nefesinde kaldık.

Uzun zaman geçti... Yağmurdan haber yok hâlâ.
Gökyüzü bile bize küs sanki.
Bir zamanlar kelimelerin arasına gizlenirdi sevincim,
şimdi her dize bir ağıt gibi.
Bir yabancı geçti içimden — kimdi bilmiyorum, ama kalbimde bir yangın bıraktı.
Her yer yanıyor şimdi, şehrin üstü duman.
Sonbahar bile uğramadı şairine bu yıl.

Şiirlerim sarardı yapraklar yerine,
sanki her dize biraz daha eksildi senden sonra.
Sanırsın bedenime çöktü Güneş, içimdeki ışıltı yavaşça söndü.
Eskiden umut doluydu kelimelerim;
şimdi harflerin dilencisiyim,
bir cümleyle avunur, bir satırla yaşarım.

Artık umut etmeyi de bıraktım.
Ümit, çoktan yolunu şaşırdı bana gelirken.
Geriye sadece yorgun bir kalem ve bitmemiş bir mektup kaldı.
O mektup da hiç gönderilmedi —
çünkü alıcısı kimdi, o bile unutuldu artık.

Yine de ardında koşuyorum,
her cümlene, her anısına dokunmak ister gibi.
Sen bilmezsin ama, beni ayakta tutan o şairin birkaç cümlesiydi.
Bir kelimeye sığmış bir hayat, bir bekleyiş, bir kırılma…
Ne için özgürdüm, ne de dışarıda mesrur.
Bir yanım hep tutsak kaldı, diğer yarım hep sende..

Ve şimdi, bu sessiz şehirde,
yağmurun bile unuttuğu bu sokakta
yalnız yürürken anlıyorum:
Ben aslında hiçbir zaman senin için yazmadım.
Kendimi unutmamak için seni unutmamak için yazdım.
Çünkü sen gittikten sonra bile,
ben hâlâ içimdeki sonbaharı anlatmaya devam ettim.Ve hep de devam edeceğim..

Suskun Adam Zeynep
Kayıt Tarihi : 3.11.2025 11:31:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Hikayesi:


“Seni, senden kim kopardı...” Bu satırları sana değil, senden arda kalan boşluğa yazıyorum… Çünkü sen artık yoksun.. Bir zamanlar içimin en sıcak köşesiydin,Cândın Canımdan öteydin.. şimdi en üşüyen yanım oldun... Seni senden kim kopardı da, kendine bile yabancı düştün böyle? Gözlerinde bir zamanlar bahar vardı, şimdi o gözlerde uzun bir kış var. Ve ben, her gece o kışın ortasında bir parça Sen arıyorum — bulamıyorum. Sahi__Söylesene.. Cân.. Seni senden kim kopardı da, sen böyle donup kaldın hayata karşı? Bir zamanlar içinin sesiydin, şimdi kendi sessizliğinde kayboldun. Ne ara sustun böyle, ne ara kendine bile yabancılaştın? Sen kendinden vazgeçtin ya, ben seni yeniden sevmeye bile cesaret edemedim. Çünkü bilirdim; senin gidişin bir ayrılık değil, bir tükenişti...Bir kayboluştu..

Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!