Sahi sen nasılsın Şiiri - Fırat Yetiş

Ağustos’un en yanık
Şubatın en soğuk halidir ayrılık
İçinde sessiz ağlayan nehirler akar
baharlar sararır
Güz ihtişamlanır
Artık mevsimine
sadık olmayan günler gibiyim
Çokça yoruldum
Her gece bir rüyanın ortasından uçurumlara düşerim
Sen ömründe tek bir gecesi olan kelebeğe
Sabahın aydınlığını çok gördün
Bundandır gün renklerinden yoksun gözlerimin
hep gecenin karasına çalması
Ve içimin karanlığında kırılıp dökülenlerin
vaktini şaşırmadan ilmek ilmek canıma batması
Sahi; sahi sen nasılsın ?

Seni tanıdıktan sonra anladım
İnsan hep kalbi ile yürürmüş
Ben en güzel sana baktım
Sustuklarımın gölgesinde
İçimi yağmurlarca sana döktüm
Sana okutmadan
Şairini yaralayan şiirlerimi hep sana yazdım
Tuzu eksik yaralarıma
Durmadan anılara sarılarak
Seni ve bütün hüzne çalan şarkılardan önce sesini damıttım
Sen kollarımda biriktirdiğim ne içten sarılmaları bıçakladın
Sen sırtını bile döndüğünde
Sırtından öpüp “gitme” diyecek ağzımı prangaladın
Bundandır gayrı kelamlarım ahrazın ağzında dolanan sessiz çığlık ve dudağım ise üstüne karanfiller atılan söz mezarlığı
Sahi ; sahi sen nasılsın?

Bir zamanlar yüzüme dokunduğun parmak izlerinden yürüsem
Kim bilir hangi anının sokağında karşılaşırız yeniden ?
Sürekli vakitsizdi gelişlerin ki dahası en çokta gidişlerin
Hep yenik düşsede yanılgıyla bekleyişlerim
Bir kapı gıcırtısına
bir telefon sesine
suretinin gölgesini gösterecek bir sokak lambasına
ömür devirmekten hiç bıkmadım
Sen benim içimde ki bekleyişin umut direğini devirdin
Sen yüzümde ki tebessümün ayaklarını kırdın
Bundandır değneksiz duramayan gülüşümün yalpalanması
Ve hep hüzün yanıma tepetaklak düşmesi
Sahi; sahi sen nasılsın ?

Çok insan göreceksin
Renk renk gözlerle bakışmaların olacak
Biliyorum!
Kimsede sana baktığım gibi b’akış göremeyeceksin
Terk ettiğin yerlerin yerinde kalmadığını
Ardından beraber geldiğini
izbelerde vakti geldiğinde göründüklerini
Bakışlarımı gözlerine bir ömür yük ettiğinin farkına vardığında anlayacaksın.
Sen benim giderken camı çerçevesini kırdığın varlığını
kanayan avuçlarla toplamaya çalışan ellerimi çiğnedin
Sen yokluğunu ölümle eş değer tutan yüreğime
Bir başın sağolsun bile dememeyi reva gördün
Bundandır gayrı içim kaldırım kenarına yığılmış bir kimsesiz ve ruhum yıkıntılarından kendisini ağlayarak izlediğim terk edilmiş bir metruk bina
Sahi ; sahi sen nasılsın..