Anlamsız bir dünyanın esiriyim,
Manasız hüzünlerin kıskacında,
Zamana bıraktım ruhumu,
Yedi uyurlar misali bir miskinlik,
Neden kaçıyordum Allah aşkına ben?
Korkularımın sebebini çoktan unutmuşum,
Sevdiklerimin isimlerini,
Gönlümdeki sancının failini.
Benim olmayan bir hayat bu,
Başrolünde olmadığım,
Figürasyonundan anlamadığım,
Tam da çıkacakken reklam başlar hani,
Sonra unutur insan ne izlediğini.
Bende unuttum neden izlendiğimi,
Bulunmamak için silerken izlerimi,
Kayboldum yabancı izlerin arasında.
Hiçbir sevda tanıdık değil şimdi,
Hiçbir sima, hiçbir acı tanıdık değil,
Yalnızca olması gerektiği için var her şey,
Bir zorunluluk hali sanki uykusuz geceler,
Gecelerde günler gibi birbirinin aynı,
Aynı günü tekrar tekrar yaşamakta beden,
Ruhumsa ayrıldı gitti sanki benden.
Sahi,
Hatırlıyor musun gerçekten beni,
Her şiirimde bahsettiğim çilemi,
Toz kondurmadığım sevgimi?
Ya da kendimi ne zaman yitirdiğimi?
Tüm yaşadıklarım yoksa senin için miydi?
Dedim ya,
Başardım tüm izleri silmeyi,
Anlamsızlaşsa da tüm dünya,
Hatırlamasam da hiçbir şeyi,
Hüzünlerime sebepler bulamasam da,
Başardım seni unutmayı sevgili.
Bilemediğim,
Seni unutmak, kendimi unutmakmış sevgili.
İsmin neydi sahi?
Kayıt Tarihi : 9.11.2021 14:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Fili kapmış uçuran bir kartal,
Ya da timsah yemiş bir tırtıl.
Bedenim ruhumu taşıyamıyor,
Yıpranıyor bedenim,
Zarar görüyor her an,
Kaybediyor.
Hannibal’in Sezar’a kafa tutması gibi,
Ya da sisli bir sabah fillerin karşısındaki Beyazıt gibi, Çubuk ovasında.
Socrates kadar çaresiz,
Nietzsche kadar zamansız,
Darwin kadar lüzumsuz,
Ve en az Mussolini kadar deli.
Ruhum…
Karşı konulamaz bir fırtınaya kapılmış,
Küçük bir taka bedenim.
İlk dalgada tarihe gömülen hani,
Karadeniz’in belki de Pasifiğin öfkesine yenilen.
Dünya’yı sırtlayan Atlas gibi,
Cengiz Han karşısındaki Pekin gibi,
Benim gibi,
Bedenim…
TÜM YORUMLAR (1)