Sağlık Ordusu Şiiri - Osman Bulut

Başlayınca dünya korona harbi,
Anında silaha sarıldı onlar.
Vatanî görevi yapan er gibi
En riskli cepheye sürüldü onlar.

“Hayat eve sığar” dendi “evde kal”
Sorumsuzlar uymadı zerre miskal.
Görünce aç gözlü; pastane, bakkal
Bilseniz ne kadar kırıldı onlar.

Yaptıkları işe biçilmez değer
Hepsi hastasıyla oldu can ciğer.
İnsandan da öte melekmiş meğer
Fark şu ki her yerde görüldü onlar.

Bu gün daha çok sevildi, sayıldı
Hasta tipler de inşallah ayıldı.
Çalışmaktan ne usandı, ne yıldı,
Gel gör ki bir hayli yoruldu onlar.

Çalışır çabalar tüm gücü ile,
Bir de kader var, yenemez o bile.
Hastasına el koyan Azrail’e
Haliyle gücendi, darıldı onlar.

Şükredelim bakıp da dışarıya,
Onlarla eriştik bu başarıya.
Had bildirmek için şu haşarıya
Her gün öldü öldü dirildi onlar.

Zor şartlarda koştular bu hizmete,
Ne devlete küstüler, ne millete.
Gün oldu uğradı sözlü şiddete
Gün oldu silahla vuruldu onlar.

Sanma herkes halka muhabbet besler
Farklı farklı düşünceler, hevesler
Arttıkça alkışlar, coşkulu sesler
Yine de taşlandı, yerildi onlar

Kaçsan tedbir alsan nereye kadar,
Bu virüs onlara daha cüretkar.
Eczacı var, hemşire var, hekim var.
Canlar gitti az çok gerildi onlar

Dönmediler ettikleri yeminden
Koşturdular her hastanın peşinden.
Milyonluk bir ailenin içinden
Gül misali tek tek derildi onlar.

Yirmi dört can açtı cennete kanat.
Yetim, öksüz kaldı onlarca evlat.
Çok kişiye oldular ab-ı hayat,
Hayattayken şarıl şarıldı onlar.

Yalnız bir semt adı değil ki vefa
Öğrensin insanlar bunu bu defa.
Kadirşinas kalplerde baş tarafa
Geçerek bir güzel kuruldu onlar.