Sağanağın Açtığı Yaraya Denk Düşen Öfkem

gölgemin ayazında yürüttüğüm yıllarım var
ödünç ver yumağını ey acıların kadını*
çözülsün ipin;
ilmeğinin göçebe rengiyim, çözülsün ipin
belki geçer baş dönmesi

kim ektiyse toprağıma; uzağına ışık düşürmeyen
yaprağın tohumunu
tez gelsin koysun avuçlarıma
soluğunu nadasa düşürdüğüm gönencin kolyesini

bu öfke!
daha şimdiden ömrünü uzattığım kırgınlığımın
uykularıma esinlediğim aşkın hicreti
görüyor musun, uzanmış boşluğa duruyor
bedenin hayaleti

toprağın altında uyuyan ateş miyim yoksa
rotasını yıldızların çizdiği depremin iniltisi var
yaprağa beneklenen çiğ damlasının parıltısında
ve ezgilerin kulağıma sayıkladığı notalarında
söylesene bakışlarının arkasında mı hala o tanıdık bulut

ah! bir kıvılcımla hareketlenen
sağanağın açtığı yaraya denk düşen öfkem
tutku törenine kurban ettiğim unutkanlığım olmasan
yükünü kıyıya boşaltan dalganın hafifliğiyle
küllerini savura savura yürüyen bir dağ gibi
taşlarımı yeşerterek açardım kollarımı aşka!

*Ariadne