Safir Kilidimsin…Açıl Git Kuzeyime…

1999´un sonbaharıydı
Ahizede ıslak bir ses: Geliyorum dedi emirvaki
Kayıp saraylarda unutulmuş bir fermanım var
çözer belki diline sakladığın o tümceyi.
Olur dedim,
Lakin, harflerin olası sese varma ihtimali

Akşamın yedisinde çıkageldi,
Omzunda bir şehri taşır gibi.
Gözlerinde bir hançerin keskin parıltısı
Sezmiştim.
O akşam herşey ürkütücü bir şeye işaretti

Gülhane´den boğazın rüzgarına çıktığımızda,
İlk cümle düştü Üsküdar´ın o sisli Martı Deryasına:
“Yağmur yağdıkca kirlenmek yazgıdır kimine göre! “
„Ne kadar masalımsı, anlat“ dedim,
ama aslolan, gövdeme bastırdığım hıçkırığım.
Diyemedim: „Gel kaldır içimde yuvalanan o ağır şüpheyi, kırıldım!
Ve o an
Can çekişen bir sansar gibi, silkinip silkinip ağladım

O mu?
Imtina edip söyleyemedi,
gövdemi o şuursuz devinimden kurtaracak cümleyi:
“Safir kilidimsin, açıl git kuzeyime.
Nehrimin lehçesine gir ve uyu:
Bak şurada:
Dudağıma akıyor, Mevaraünnehri´nin o gürbüz ve hüzünlü suyu “

Sonrası mı?
Tozuyan yeleli atlar gibi, varıp çıkınca ortak hikayemizden!
Kırıldı mevsimler ve kalakaldık yanlız gece sunaklarında,
Gizli gizli ağladık her geçtiğimiz sokak başında

Dokuzuncu yılın soğuk bir Kasım akşamında,
görmüştüm onu tekradan Şişli´de bir durakda
Ansızın paslanmış gözümde, yeniden harelenmişti o eski simya
Yüzü eskiyen bir lahit,
Saçları unutkanlıkla örülmüş bir hikayeydi.
Ama gözleri, ama gözleri!
Hala
İnsanı rapte hazır, yosun yeşili bir cevher gibiydi!
Nafile ki
O´da ölesiye olan sevgimden habersiz
yaşayıp gidecekti.

Heidelberg/Mainz Eylül 2012