Safasına Sürülüyorum Şiiri - Betül Akkavuk

bütün mevsimlerin safasını sürüyorum..
safasına sürülüyorum bir baharın.
yeşilinde ölüp, gülüşlerine gömülmeyi düşlediğim bir anda,
yeniden yaşamak zorunda kalmanın ne demek olduğunu iyi biliyorum evet!
yokluğunu şahit yazdığım bir sürü gece geçti.
hepsi yüzünün detaylarında boğuldu ve güneşe sarıldı iyileşmek için.
bir lacivert damlaya dönüşüyor huzur şimdi.
ve yeşil bir adama ancak bu kadar yakışırdı.
biliyorum,
uyuyorsun bir yabancının saçlarını göğsünde dağıtarak.
düşünmek istemiyorum hayır.
gülümsemenin yeniden doğurduğu günleri yaşarken,
ona eşlik eden bir kahkaha değil hayalim.
bütün mevsimlerin safasını sürüyorum.
safasına sürülüyorum bir kışın.
ellerim üşüyecek diye sevdim en çok bir aralık akşamını.
ve ellerin değecek diye.
sobanın üzerinde kestane pişirip yediğimiz bir günün hatırına,
hala seviyorum tüten bir bacayı biliyorum.
başka bir el değse bile ellerine,
o üşümeyi sevmeyecek sırf bunun için.
bütün mevsimlerin safasını sürüyorum.
safasına sürülüyorum bir yazın.
öğlen sıcağında bisiklete binmeyi sevdiğim gün,
biz diye bir şey kalmayacağını nasıl bilecektim.
düş kurduğumu zannederken düştüğüm bir vapurdan,
martıların çığlıklarını duyduğumda;
hissetmiştim bana ağladıklarını kabul.
ama asla gitmeyeceğine inanmak suç mu?
bütün mevsimlerin safasını sürüyorum
safasına sürülüyorum bir güzün.
adını bu kadar açıkça bulaştırmamıştım hiç bir şiire farkındayım.
bastığım her kurumuş yaprakta,
ömrümden bir günü çiğnediğimi nereden bilebilirdim.
kahverengiyi sevdiğimi söylerken,
solan bir yeşilin öldürdüğü iklim değil idi aklıma gelen sende biliyorsun.
gözlerimin kahve rengi olması,
öldürdüğüm yeşilin eseri değil,
biliyorum.
her şeye rağmen zafer diyebileceğim günleriyse sen giderken zaten biliyordun.