Şafak Sökerken Şiiri - Muhammed Çelik

Gidiyorum bir gece ansızın, binip kayığıma
Yelken alıyorum dünyadan,açılıyorum yokluğa
Yokluğundan bu yana dokunamadım umutlarıma
Şimdi ise yakıyorum onları en soğuk sularda
Sular içinde kaldığı vakit şakaklarım
Şafak söküyordu hep çöktükten sonra gözaltlarım
Kırbaçlandığı zaman yeniden duygularım
Gem vurdum kendime tekrar gönlüme uyamadım
Uymadım bu düzene kimsenin kulu olamadım
Herkes otlanırken gönlünden ben sığmadım
Sığ sularda boğuldum yine de açılmaktan korkmadım
Korkmadım aşktan, bel bağlamaktan sakınmadım
Sakındım insanlardan yine sana sığındım
Sağanak havalarda asla ıslanamadım
Yağmur bile beni tanımadı,utandım.
Ağaçların altına kaçtım,saklandım
Saklanarak geçti nacizane hayatım,
Kuklalardan,mankurtlardan ve insanlardan
Sevişiyorken insanlar yarın yokmuşcasına
Ben yine kendime münzevi kaldım.