Şafak 115 Şiiri - Ayhan Yılmaz

Şafak 115 yolun yarısı eder
Hüsnü komiser gibi ortasındayız görevin
Gençliğimdeki en güzel günler
Nöbette mevzide geçer bugün
Vakit kum saati elbet biter

Sakallarıma jilet mi battı ne var?
Benim mi Allah'ım bu yara dolu yüz?
Ya botun içindeki nasırlı ayaklar
Neden böyle ağrıyıp durursunuz
Yıllar yılı dik durduğum bacaklar?

Zamanla nasıl yoruluyor asker
Hangi görevi alsam sevinirim
Nerde o sivildeki boş işler yatmalar
Bu omzumda ki tüfeğin sahibi kim
Yalandır hafifliği taşıdıkça alışmalar

Hayali liseli kızlardı ilk aşkımız
Hatırası bile bir hoş gelir
Askere beraber başvurduğumuz
Tertipler bile aldı tezkereyi bir bir
Gün geçtikçe bitiyor sayılı günlerimiz

Kamuflajın başka rengi de varmış
Geç fark ettim tüfeğin çekme kolu olduğunu
Su askeri doyurur ateş ısıtırmış
Her doğan günde şafak attığını
Asker; alt devre geldikçe anlarmış

Parola başak hayır şafak gün pazar
Her nöbette bir kez daha bilemediğim
Ne dönüp duruyor başçavuş yine nöbetim mi var
Niye açık nizamiye kapısı giden kim?
Bu kaçıncı dönem hangi devre erken çıkar

Neylersin komutanı herkesin başında
Sağa dedi sola döndün olacak
Kim bilir nerene nasıl vurduğunda
Bir ahlık çığlığın olacak
Ceza misali o darbeyi aldığında