Safahat-ı Sen Şiiri - Mahmut Emin Eren

Ben seni dört yıl safahat safahat sevdim,
O her safhada sanki koca yürekli bir devdim,
İnsanların söndürmeye koştuğu yanan bir evdim,
Aslında kendi kendini yakan sönmez bir alevdim.

Nedense kıymetini bilemedim bundan daha erken,
Şimdi ise yeni bir sayfa açıldı seni severken,
Aşk boştur, uğraşması zordur derken,
Yine sana meftun kaldım divane gibi dönerken..

Hani yağmurlar vardır ya hafifçe serpiştirir,
Ne ıslandığını ne üşüdüğünü hissettirir,
Bir haftaya hasta yatakta beklettirir,
Rahmet gibi gelip sanki azap çektirir.

Sen de bir yağmursun da ondan mı bu benzerlik?
Bana yaşattığın aşk sanki sefil bir kemterlik.
Aşka sökmez derlerdi de inanmazdım cins-i erlik,
Şimdi gezer oldum bir yırtık gömlek ve ayakta terlik.

Ey yâr bir ben miyim acaba üşüttüğün bu âlemde?
Başkası varsa yaktığın yaşasın istemem benim kalemde.
Seni yalnız ben sevem gönlünü yalnız ben alem de Silinmesin bu aşk fezada gibi kağıda yazılan kalemde..

Kalemim yazmaz oldu mürekkebim ise kurumaz
Aşk insanın kafasındaki aklı dahî korumaz
Şiirimiz bile aşkımız misali net yorum az
Bana bir fırsat versen aslında soracak sorum az

Gerçekten anlamıyor musun benim kimi sevdiğimi Gözlerimle kime baktığımı kimin yolunu gözlediğimi Kime konuşurken, dinlerken kıymet verdiğimi
İlla haykırmam mı lazım seni deli gibi sevdiğimi