Saf Duru Sevgi Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Seni saf ve duru olarak sevmeliyim,
Öncelikle kirli duygulardan uzak,
Seni almalıyım koynuma,
Dudakların o kadar yakın olmalı ki dudaklarıma,
Öpüşmemeliyiz,
Nefeslerimiz karışmalı birbirine.

Sevgi ve sevmek bir tarafa kalmalı,
Bütünleşmeyi düşünmeliyiz,
Kar ve buz nasıl ateşte eriyip aslına,
Su-ya dönüşüyorsa,
Ben senin ateşinde,
Sende benim ateşimde erimeliyiz.
Aslımıza dönmeliyiz.

Yani Tanrı’dan geldik,cennetten geldik ya,
Tanrısallaşmalı yada kutsallaşmalı sevgimiz.

Öylece saatler günler geçmeli,
Duygularımız olgunlaşmalı böylece,
Sen ve ben kalmamalı-biz olmalıyız,
Tek yürek,
Tek nefes.

Şeytan bile çıldırmalı,bizi çıdırtamadığına,
Birbirimizi yaşamalıyız her an,
Tek olmanın hazzını,
Tek bir-i yaşamanın doruklarına çıkmalıyız.

Tanrıda kıskanmalı/imrenmeli bu sevgiye,
Melekler bile beni bu denli sevmedi diye,
Demeli ki af ettim sizin sevgi adına işlediklerinizi,
Dileğiniz varsa gerçekleşin,
Sevgi ateşi yaksın tüm günahlarınızı,
Günahsız yaşayın ve günahsız bana gelin.

Özdemir. Ankara./Kasım2002