Zor dünyada tek başıma
Yürürken ben düşe kalka
Dağlardan bir rüzgar esti
Yeli değdi saçlarıma
İşte o anda
Umutsuzluk savruldu
Ben senin gözbebeğini
Ananın çocuğunu
Toprağın yağmuru
Sevmeleriyle sevdim
Yazı kışı aynıydı bu dünyanın
Üşümedim,yanmadım
Ekinler sarardı boynunu büktü
Başaklar erişti göklere erdi
Siyah uzun belik yüzüme değdi
Tırpan altında ölür gibiyim
Hasatlar toplandı damlara girdi
Başaklar elenip sofraya geldi
Bugün ilk defa sana
Kolay gelsin diyemedim Remzi Baba
Damının taşları ıslak,
Bahçe kapısının demirleri eğilmiş,
O çok sevdiğin ahır kokusu yok sokağında
Bugün ilk defa
Sen yoksun ya,
Rengi solmuş taburelerde görürüm
Yorgun yüzünü
Eşiğe düşen her ayak sesinde
Yürek kalkması olur içim
Ağaçlar bile
Koyvermişlerde gidiyor
Yosmam
Salınıp aralardan
Fistan giymiş mor pembe
Kırıtır kalçalardan
Ateş olmuş saçılmış benleri
Öylesine anlamlı
Öylesine yoğun
Öylesine yüklü ki
Ölesiye
Yaşanmışlar bir yanda öylece
Hani geçmiş geçmiştir denir ya
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!