Sadık Yarim ve Ben Şiiri - Erkan Arslan

Hızla,peşim sıra,yollara düşüyorum,
Zaman küçülüp vakit sık sık darlaşıyor.
Göz önüne geliveren gölgeler malum,
Uçun gecenin pak kelebeği gölgeler...

Ben peşimde gölge hızlıca yürüyorum.
Gözlerim iple dikilmiş,ahşap tavana.
Hiç gördünüz mü peşini kaybeden adam,
Pamuk ipliği ile asılmış zamana.

İki ten arası telaş odasındalar,
Sokak ortasından,oda aralarına.
Gece yarısına kaçıp kaybolmaktalar.
Bu göğsümden fışkırarak kerpiç tavana.

Hey adam! Sen peşimde gezinen kimsin sen?
Gün aralarından,zaman ortalarına!
Hey dik dik yüzüme bakıp durma! Kimsin sen?
Boyun anca ben kadar,bu bendende kısa.

O üç benle yürürken,bu sadık ben geldi,
Gözüm,gözünün üstünden incelip kopmuş.
Bu peşimde gezinen,bu meçhul ben geldi,
Bu korkusundan dirilen gömleği kokmuş.

Büyük iş becermiş,bana mecbursun adam,
Siman bana da benzer,bu renginde solmuş.
Sere serpe yer zemine uzanmış,adam,
Her dakika ıslanan giysisi de çekmiş.

Ben giderim,gölgem sadık,benimle gider
Sadık yarim aksediyor meçhul adamdan.
Sen bu bedene hapisken,bensizlik gider.
Nam-ı diğer adıyla,sadık yarim ve ben...

Eylül 1997