Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Durur atışları yorgun kalbimin! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
Bana; ona olan ilgimi hatırlattı, teşekürederim
Sadece ölüme
İnat severim seni
Sadece seni severim...sadece......Sevgi her işin başı,sevgi dertlerin ilacı...tebrik ediyorum Muhsin bey
Ne yorgun kalbime..
Ne kapanan gözlerime
Sadece ölüme
İnat severim seni
Sadece seni severim...sadece
Kutlarım güzeldi
Saygılar
Ne kadar güzel bir duygu her şeyin öldüğü bittiği bir sırada sevginin yaşıyor olması dimdik ayakta durması...gene klasik bir muhsin yener klasiği okudum hemde keyifle,saygılarımla abiciğim...
tebrikler sevgili kardeşim.çalışman her zamanki gibi güzel şiir olmuş,hatta muhteşemdi.yazan elleriniz yarzdıran yüreğiniz dert görnesin.kardeşimin sayfasına esenlikler ve başarı dileklerimi getirdim,lütfen kabul buyrun.....
baki selam.
Can kardeş,ölmek kaderde var,seven dostlardan ayrılmanın ızdırabı zor.Sev çünkü sevdiğin kadar yaşarsın.Yüreğine sağlık.
Sevgilerimle
saygı değer yazım dostu,
şiirinizi zevkle okudum. sesleniş, diziliş, şiirin tamamına hakim olan mantıksal uyum ve kelime seçimindeki sadelik gayet yerinde göründü gözüme. tek eleştirim ise şiirinizdeki bazı mısraların sıralanışı ve noktalamalar. kıtaları bölerken bazı devam cümlelerini bir alta koymussunuz. bu da okurken ciddi bir aksaklık yaratıyor.eksikliğini gördüğüm noktaları tam anlatabilmek için haddim olmayarak düzeltmek ve bu yolla nelerin kanımca gözden geçirilmesi gerektiğini anlatmak istiyorum.
saygılar
Durur atışları yorgun kalbimin.
Ruhum ölür, bedenim ölür;
Ben ölürüm...
Bir sen kalırsın içimde.
Bir perde iner gözlerime;
Nefes alamam.
Eskisi gibi kalbim atmaz,
Duygularım hüzünlerim olmaz ,
Sevinçlerim hayallerim olmaz;
Bir sen olursun....
Ölmezsin içimde....
Ne yorgun kalbime,
Ne kapanan gözlerime...
Sadece ölüme İnat severim seni;
Sadece seni severim, sadece...
'Ölüme inat sevmek,Ve ona inat yaşamak ne denir ki....Tebrikler üstad.Hani fena da değilmiş bu duygu.'
Durur atışları yorgun kalbimin
Ruhum ölür bedenim ölür
Ben ölürüm...
Bir sen kalırsın içimde.
guzel bir siir okudum yureginize emeginize saglik,kaleminiz daim olsun sevgi yureginizden eksilmesin
Sayın dostum ölüme karşı koymak için hayata sarılmamız lazım biz hayatı seversek ve hayata gereken önemi verebilirsek işte o zaman ölümü unutmuş oluruz.
Bu şiir ile ilgili 84 tane yorum bulunmakta