Mevsimlerden kışa hazırlık yapıyordum, yetmişti yandığım.
Kuşların ayaklarına boş mektuplar bağlamıştım.
Hiçbiri, kimselere gitmeyecekti.
Yeterince ağlamıştım.
Yalnız yıldızların ışığıyla baktım yukarıya.
Ben ayı, güneşi küstürüp kendime, iyice saçmalamıştım.
Leylakların açması, mutlulukların saçılması...
Artık mühim değildi.
Ben bütün hayallerimi yalnız bir sonuca bağlamıştım.
Dedim ya, saçmalamıştım.
Belki de Onun yüzündendi, dışarıya çıkmayışım.
Karanlığa sarıldım, yalnızlıktandı varlığım.
Beni yalnızlık peydahlamıştı.
Beni çocuğu gibi sardı, sarmaladı, bırakamadım.
O beni nasıl böyle besleyip büyüttüyse...
Ben onu o kadar sahiplendim, benimsedim.
Tüm benliğimi ona adadım da...
Aşkı bu yüzden beceremedim.
Gidenleri hangi rafa koyayım anne?
Afedersin, sen hep haklıydın.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta