Saçlarımı kesiyorum, yıldızları sonra

ölüm
yaşamın gümrah nehirlerinden süzülerek doluyor saçlarıma
bir şiirin hicaz makamı oluyor rüzgâr
hüzünle devşiriyorum düşümdeki akdeniz’i
hançerem kanıyor: akdeniz uzakta

bilmiyorlar ki her çocuk
terk edilmiş bir göktür yıldızların ırmağında

ben
elimde bir şafak dolusu güvercin avuçlayarak
saçlarımı kesiyorum
saçlarımı kestikçe kendiyle ürüyor ölüm
feodal bıyıklarıyla müşahhastaki tanrılar
gün kokan kuşlara lanetler yağdırıyor

kendi göğümü nasıl onduracağımı bilmiyorum

ah canım aiskhylos
başkaldırdığım bir tragedya mı benim hayatım
biraz dario fo tadında biraz duşan kovacevic
biraz da körpe militanlığımın ayakları altında

görüyorum
görüyorum gözlerimdeki dağ çiçeklerini
ancak kanadım da kalmadı dağlarıma kuş kondurmaya

ben
sesimde bir başak dolusu umut arşınlayarak
yıldızlarımı kesiyorum
yıldızlarımı kestikçe gözlerime doluyor ölüm
uçurumlarımı arıyorum, kanattığım yumrukları
bilcümle tanrılaştıklarımı sonra
kendi göğümde salkım saçak yıldız yağıyorum

bilmiyorlar ki her gök
solmuş bir çocukluktur güllerin ırmağında

ah canım benim
neyim kaldı ellerimde bilemiyorum
doğamadıkça kendimden annemi arıyorum
çağlıyor damarlarımda tekliğin hüznü
annemi bulamadıkça yıldızlardan korkuyorum
soyunuyorum bana dayatılmış kimliklerden
soyunuyorum maskelerimden, gölgelerden
üryânlığımda bile
kendimi bir ben gibi
bulamıyorum

cemre n. karain
ocak ’23