Saçları ağarmış ülkem Şiiri - İlhami Şenol

Sen bugünlerde daha da süzgün ve üzgün görünüyorsun ülkem.
Saçlarındaki aklar yüzündeki kırışıklıklar daha da artmış be annem.
Anne o kadar kutsaldır ki benim için, ben can gördüğüm ve can baktığım herkese anam demişimdir
Anam benim güzel canım ülkem annem benim, neden akların daha da ak.
Nedir seni üzen.
Hayırsız evlatların var biliyorum.
Evin, Anadolu’nun bütün değerlerini emperyalistlere peşkeş çekiyorlar.
Dün koltuk takımları gitti, avizeler, perdeler.
Sıra mutfağa mı geldi anam.
Hâlbuki sen evlatlarını aç bırakmadın açık da.
Ama n’oldu da evlatlarının arasına ayrılık tohumları ektiler.
Yüreğin kanıyor biliyorum.
Çok ağladığını da.
Hatta bize göstermemek için yüzünü yıkayıp gözyaşlarını sakladığını da.
Saçları ağarmış ülkem, anam.
N’oldu bize.
Hani o tatlı sevgi dolu günlerimiz.
Hani bayramlarımız.
Hani o yemeğe koşarak geldiğimiz, o lezzetli şen günlerimiz nerde kaldı.
Evde şimdi bir sessizlik hâkim.
Ve sen, evde mağrur ve kucağını yüreğini açmış, evlatlarının hepsini bağışlamaya hazır bekliyorsun.
Ne zaman evimize haram karıştı.
Ne zaman evimize fesat karıştı.
Biz farkına varamadık mı annem, ülkem.
Biz ayıkmadık mı?
Biz şu anda gaflet ve dalalet uykusundan uyandıysak sana koşuyoruz annem, ülkem. Affet bizi ve bağrına bas.
Güzel günler göreceğiz annem, ülkem.
Yine bayramlar da şımaracağız. Yine senin varlığına güvenip ve inanarak yarınlara umutla bakacağız.
Sen saçlarını boyamayacağına söz vermiştin. Bütün evlatların adam olana kadar.
Bende sana söz veriyorum annem, ülkem.
Beni erken ağabey etti bu kardeşler, ben mahalleye hepsini, eve çağırmaya gidiyorum, annem, ülkem.
Sen kendini üzme annem, ülkem.