Saç Belası Şiiri - Ahmet İkiz

Senin o saçların yok mu?
Senin saçların şelalelerce dökülürdü..
Ve günlerce,
Ve gecelerce,
Hayret edilirdi.
Saçlarından senin,
Tel tel çağlayan ırmaklar,
Bir olup da..
Bi gayret denize kavuşurdu.
İşte o zaman,
Türlü türlü mahlukata,
Bir güzel habitat olurdu ki sorma.

Şu insanoğlunun tüm kederi,
Kağıttan kayıklar yapılırdı da,
Senin saçlarına bırakılırdı 7/24...
Alır götürürdü de saçların usul usul onca elemi...
Ki ruhu duymazdı kimsenin..
O zaman da hep aydınlığa açılırdı gözlerimiz,
Ve nedense sabahları uyanmak bi başkaydı o zaman..

Geceden gündüze,
Gündüzden geceye,
Dokundukça saçlarına,
Zaman uzar giderdi parmak uçlarımda...

Ellerin senin,
Çiçekler tutuyorlar,
Kuşlar dizilmişler parmaklarına,
Çiçekler de cennetten,
Kuşlar da..
Ve ellerin senin,
Sanki cennetten uzanmışlar gibi,
Ellerin dert görmesin senin.

Dudakların senin,
Henüz gizemini koruyan,
Adı konmamış ve tarif edilemeyen,
Bilmem kaçıncı harikası dünyanın..
Lakin sözcüklerin yine de tanıdık geliyor bir yerden,
Ne de yakışırmış haspamın ağzına,
En zalimi kelimelerin.
Ağzından çıkanı kulağın duysun senin.
Ya da vazgeçtim,
Ağzın bal yesin senin.

Senin gözlerinde,
Asırlık bir çınar altında,
Plastikten gayet uzak..
Tahta bir masa,
Yine tahta sandalyeler,
Ve ılık bir gün batımı var..
Biraz korkmuş olmalı ki,
Soluk soluğa,
Ellerine toz toprak bulaşmış,
Biraz haylaz ve meraklı,
Ama belli ki cana çok yakın,
Ufaktan bir kız çocuğu da var,
Yine gözlerinde senin.

Adını anamadıkça daha,
Ne metaforu bitecek gibi,
Ne de zamanı yetecek ömrümün,
İyisi mi,
Sen hemen saçlarını saymaya başla,
Bittiğinde sen de göreceksin,
Aslında bitmediğini...