Ne ağlamasını bildim ben bu hayatta
Ne de gülmesini…
Ne zaman gülmek istesem hayata, hemen ağlatmasını başardın,
Ne zaman da ağlamak istesem, o zaman da “-sulu göz! ” diye alay ederdin
Ben ne vardım senin için
Ne de yoktum…
Vardım; çünkü canın sıkıldığında sığınacak bir limandım senin için,
Yoklama defterinden tanımadım sizi,
Benim haylaz çocuklarım
Sınıfın en devamsızını
Bir sinema dönüşü tanıdım
Koltuğunda satılmamış gazeteler
Dumanlı bir salonda
Devamını Oku
Benim haylaz çocuklarım
Sınıfın en devamsızını
Bir sinema dönüşü tanıdım
Koltuğunda satılmamış gazeteler
Dumanlı bir salonda
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta