Sabrımın Bittiği Yer de

Ne ağlamasını bildim ben bu hayatta
Ne de gülmesini…
Ne zaman gülmek istesem hayata, hemen ağlatmasını başardın,
Ne zaman da ağlamak istesem, o zaman da “-sulu göz! ” diye alay ederdin
Ben ne vardım senin için
Ne de yoktum…
Vardım; çünkü canın sıkıldığında sığınacak bir limandım senin için,
Yoktum; çünkü sen yalnızlığı ve kendine düşkün olmayı seviyordun ve bu yüzden kabullenemedin beni hayatında…
Ne bir sevgiyi devam ettirebildin
Ne de bu sevgiyi bitirmeyi başarabildin.
Devam ettirmedin; çünkü kendinden başka bir şey düşünmezdin
Bitiremedin; çünkü yalnız kalışında bir limanın olmasını isterdin.
“-Ne istiyorsun? ” diye sorduğum da bile cevap veremezdin.
Çünkü ne istediğini sen bile bilmiyordun ki benim bu soruma cevap verebilseydin.
Bir şeyler söylemek isterdin, ama bir türlü gururunu yenip söyleyemezdin.
Hemen konuyu değiştirirdin ve alakasız şeylerle ilgilenirdin.
Hatırlıyor musun? Sana “-yeter artık ben sabrımın bittiği yerdeyim.” demiştim.
İşte gene söylüyorum bunu
Ben sabrımın bittiği yerdeyim!
Sen hep bana sabretmemi söylerdin. Dediğin gibi sabrettim de
Ama artık sabır bile işe yaramadı seni çözmeye
Ve artık sabrımın sonuna geldim
Tıpkı söylediğim gibi
Ben sabrımın bittiği yerdeyim
Sabrımın bittiği yer de…