Sabret Şiiri - Mine Özdemir

Şimdi güneş batmakta karşıdaki tepeden,
Şimdi umudum da hafiften demir almakta senden.
Ne gündüzlerimi vaat etmiştim ben bize!
Ne gözyaşları tüketmiştim gidişinle…
Yağmurlara eşlik eder mi şimdi içimdeki fırtına?
Sende olan can, ne zaman döner cananına?
Elbet yandı canım hepten buz değil ya!
Ben ki ne günler geçirmiş bir afettim.
Şimdi ne günüm kaldı, ne de sebebim…
Ama meraklanma ey zalim!
Ben yıkılmam bu gibi vedalarla,
Elbet dönecek bu çatlak eski sağlamlığına.
Gözyaşımda fazla sürmez, kuruyacaktır nasılsa.
Gönül ise bağırır bağırır o da yorulur zamanla.
Hep aynı kalmayacak ya…
Şimdi gece vaktiyse ömrümde eğer,
Sabret gönül, sabret! Elbet bu da geçer.
Korkma sen gökyüzünden!
O ki sana yardım eder.
Vakitle sende toparlanacaksın ey yürek!
Neler geçmedi ki ömründen?
Dönüp baktığında ileride bir gün,
Hafızalar yavaşça bir bir köşeye çekilecek.
Elbet o da haddini bilecek.
Sabret gönül, sabret!
Elbet hesaplaşacağın gün gelecek.
Sen yeter ki sabret!