Sabır Aşısı Şiiri - Uğur Musab Şahin

Söz özü öldürür, ağızdan çıkmaya görsün.
Sabır aşısı derman olmaz, yaşarken ölürsün.
Deryada boğulmaz kişi, bir damlada boğulur.
Kim demiş "olmaz", iri dağ iyi fare doğurur.
Kabullenir, bir noktada, cüceleşir dev aklın.
Kara iftirada kararır kalp, kardan ak saflığın.
Defile yaparcasına bak, tesettürlü çıplaklar
İşinde usta, ardında kalfa, çapkın çıraklar.
Hediyesi bir rüşvettir, kravatlı haramilere
Verilenler ilk değil, neler verildi kaç kere?
Mide aç olsaydı, tosunlar doyar o ikramla.
Karnı değil gözleri aç,şu göz yumduklarıyla.
Mazlumun gözyaşıyla yıkar, namahremleri
“Nezafet imandan” der, saklarlar pençeleri.
Kalplere korku salarlar, koruyucu kesilirler
Derler ki “dindar yobaz, işçiler teröristtirler”
İktidarlar değişir de, onlarsa hiç değişmez.
Kimi gazeteci, kimi de sanatçı kimliğinde
Kuyuda, gökdelenlerde bile onları bulursun.
Her taşı kaldır bir akrep, kaçar kurtulursun.
Üç kuruş kredi çıkmaz, seciyenle bankadan
Onlara peşkeş çekilir, limitsiz haklarından
Meydanlarda yine onlar, davetli caddelere
Ve bir yalan uçururlar onca üniversitelere.
“Politika bir savaş, savaş da politika” derler.
Cesaret yürekte değil, cahillerdedir beyler.
Kan gövdeyi götürürse değerlenir altınları
Başka koya demir atar, başka liman yatları.
Gün gelir, yanlış hesap Bağdat’tan, döner
İslam süslamdan çıkar,o adalet tecelli eder.
2002