Sabahlarım Virane Şiiri - Veysel Karahan

Sabahlarım virane,
yokluğun yine kapımda
Yaşım en tomurcuk mevsiminde
Gurbet elde kalem olmuş yüreğim
Boyun bükmüş aşkının nefretine!

Sabahlarım virane,
varlığın tüm büyüsüyle bedenimde
Bir noksandır aldırmayışın ihanettir Serzeniş'ime
Hani şefkatin nerede?
Arka bahçemden yine sökülmüş umut fidanlarım
Kökleri toprakta kaldı,içim yanar ağlarım!

Sabahlarım virane,
mürekkep bitmiş seni seni anlatmaktan
Tertemiz sayfalara..
Ağlayamam artık gözlerim esaret altında yorgun ve şişmiş
Yer yok gözyaşlarına..
Dayanamam okuma bu satırları yarım bıraktığın bu aşığa acıma!
Düşmesin eline bu şiir,görmesin gözlerin bu harfleri
Her bir harf sitem edecektir yar!

Sabahlarım virane,
ellerim bomboş artık gülmeyi unuttum
Aylar geçti öylesine kırık kalmış hayallerle
Akrep yelkovana inat yerinde savaşıyor sanki
Zaman geçmek bilmez yine karanlıktan sonra doğacak güneşe..
Sabahlarım virane,
bu gecede hastanede beyaz duvarlarda siyah lekeler kovaladı gözlerim..
Düşünmekten isyan etti beyin hücrelerim
İflastayım artık kalpte bir buz kütlesi..
Nefesinin sıcaklığını aramaktan başka ne çare?