Sabahımın Olmadığı Şehir

Acem gülü’ne

kentim
beni neden yalnız bıraktın
bir kölenin ağlamalarıyla
ihbar ediyorum kendimi
yalınım sen yanıldın

İzmaritimin cebiyle tanışma vaktimin geldiğini
hasanağalara şairi gömdüğüm gün anladım
senden uzak gönüllere ırak
benden ırak ol benden ırak
sensiz kaldığım günlere kucak kucak dolusu aşk bıraktım

bıraktığım her nefes dumanını göğsüme vurur
sensiz hayallerim ne boş ey şehir
ve sensizlik ne hoş
yardıma gelecek bir azrailim bile yok
yok olmuş sevincime sevdalarımı bıraktım

kör olmak kuyuda hissettirmez mi de
yusuf olmak isteyen yakuptur
züleyha yanındayken yusufun
muradına erememiş Mısır karşımda durur
Kahrımı çeken güzelliklere senden öte bir yara bıraktım

Yılgınlığım senden ey şehir
Yoruldum senden ey şehir
Yanıldım senden ey şehir
Özlüyorum seni ey şehir

kanattığın yaralarımda ötenaziler filizlenir
yıkadığın baharlardaki uçuklar yüzümde durur
Gün geçmez sana duyduğu heyecan ölür
ramazan sabahlarında sana susamış bir toprak bıraktım