Sabaha Varmış Yalnızlığım

Kendi kendime sayıklar dururdum seni göğüslerimin başucunda, yokluğunda.
Yutkunurdum adının her kelimesini, boğazımda düğümlenirdi gitmelerin.
Bir avuç gecede.

Hayalinden kıskanırdım seni, başıma bela olup çıkardı karşıma sen gibi, gece gibi yüzüme bir bir kapanan kapılarda.

Yaşatırdım hayat köşemde seni, üstüne düştüğüm kadar, kalbimin imalesine sıkıştırırdım ruhunu.
Sonbahar yaprağının hafifliği gibi.

Büyütürdün yine, sabaha varmış yalnızlığımı.
Sorardım seni ; güne, düne, kendime.
Onca susmalarımı aldırış etmezdin, sözcükler yerinden oynayıp, boğazıma bükülürdü dilim, sessiliğime değince.