Sabah Olmak Bilmiyor Şiiri - Celal Bahar

Bugün sabah olmak bilmiyor.
Güneş doğmakta naz ediyor.
Oysa son şafağım birkaç saate bitecek,
Kalem son çizgisini, ajandama çekecek.

Sevdam beni muhtemel ki yolda bekliyor,
Heyecandan gözlerine uyku bile girmiyor,
Biliyorum, çünkü kalbim bunu hissediyor,
Ne olur acele et, daha çok gecikme diyor.

Anamda bir telaş, aylar sonra beni görecek.
Tek evladının kokusunu, ciğerine çekecek.
Nasıl da özledim demiş, son mektubunda.
Otobüs için para da yollamış zarf arasında.

Bugün her gün gibi değil,
Gözüme uyku girmiyor.
Sanki gün gelmesin diye,
Saatler geçmek bilmiyor.
Kutsal görevden usanmak olmaz lakin
İçimde hasret var,
Zaman geçsin diye dua ediyor...

Ben böyle kalabalığı ömrü hayatımda görmedim.
Askere giderken bile bu kadar omuzlarda kalmadım.
Dönüşüm gerçekten muhteşem oldu.
Yalnız eş dost değil, tüm şehir geldiğimi gördü.

Lakin bir tuhaflık var, bir türlü anlayamadığım.
Âlem karalar bağlamış, feryatlar arşı dağlamış,
Sevinç yerine gözyaşı var, sebebini çözemediğim.
Aklıma geldiği halde dilimin varıp söyleyemediğim.

Gittiğim yer evim değil.
Giydiğim elbise benim değil.
Beyazı severim lakin böylesini değil.
Öldüğümü söylemeyin, bu mümkün değil.

Bence daha sabah olmadı,
Birazdan güneş doğacak.
Bu beden eminim uykusundan uyanacak.
Evimde bekleyenim var,
Bırakıp ta nereye giderim.
Anam özledim demişti,
Sonra ben ona ne derim.

Hayır hayır, ne olur sakın burada durmayın.
Bu toprağın bağrında beni yalnız koymayın.
Şu an yatağımda uyuyorum, beni anlayın.
Ensemdeki kurşun ile can verdim sanmayın.

Şimdi ben şafağımın son gününde öldüm öyle mi?
Sonunda toprağın altını da gördüm öyle mi?
Peki bana kıyanlar,
Rahat yüzü mü görecek?
Bilmezler mi ki bir gün,
Onlar da can verecek.
Bu toprağın altına gelecek…

Madem kader bizi çağırır,
O halde gitmek yakışır.
Sesim artık duyulmuyorsa,
Bize susmak yakışır.
Madem göklerden davet var,
Bize uymak yakışır.
Mahşer günü gelene dek,
Belli ki uyumak yakışır.