Sabah Ola Şiiri - Evren Özcan

Bu kış çok şiir yazacağım,

Sanki yazı hiç sevmemişcesine.

Beraber gülünmemişcesine,

Her şarkıdan bir söz seçip,

Bir silah gibi kalbime dayayacağım.

Sensiz nefes alamıyorum,değil bu durum,

Nefesimdin,nefessiz kaldım.

Şimdi başlasam,

Sayfalara anlatsam seni,

Ömür yeter mi,

Defalarca kez dirilsem,

Dünya bekler mi?

Herkese,herşeye,her bahaneye,

Üç-beş birşeyler karaladım da,

Ben seninle karalarımı aklamıştım.

Gece saat olmuş bilmem kaç,

Acaba gönül farkında mı?

Güneş battığında sanki gözlere değil de,

Yüreklere.

Yürek çiçek gibi,

Işık yoksa, boynunu eğiyor.

Işığımdın,ışıksız kaldım,

Yürek boynunu eğiyor.

Şimdi bembeyaz perdeleri olsa odamın,

Dört duvar sütle yıkansa,

İncilerden halım olsa,

Aydınlık olur mu, bu karanlık halime?

Öyle bir susmuştum ki seni,

Kimseler bilmiyordu,

En büyük sırrımdın.

Şimdi herkesin haberi var,

Barut dolu yüreğimi,

Ateş olup yaktığından,

Sırra kadem bastın.

Suskunluğun ne büyük uçurum

Yaşam ile aramda.

Aramıza köprüler yaptırdım,

Tek başına karşıya geçmek ürpertiyor beni.

Oysa sana gelirdim,

Yüreğimde uslanmaz bir serseri,

Avucumda terin,

Hep o ilk günkü gibi,

Yüreğimdeki kuşu özgürlüğe uçurarak.

Özgürlüğümdün,

Sessizliğine ve sensizliğine,

Mahkumum bu gece.

Sabah ola, hayrola.

Evren Özcan

23.09.13 Pzt 23:48