Sabah Şiiri - Ercan Tunç

bazen sabah ilk uyandığımda,
hışımla koşarım aynanın karşısına
öylece kalırım,neden kaldığımı bilmeden

kendime bakar,senden bana kalanı
ayıklarım kendimden
geriye benden bir şey kalmıyor

usulca otururumyatağın bir köşesine,
senin yokluğunu düşunurum,
senmi gittin,benmi kaldım bilmeden
duvara astığım buyuk boy posterine
bakakalırım.

nede guzel gulumsuyordun hayata,
kulaklarını örtuyordu sacların.

nereye gideceğimi bilmeden
atıyorum kendimi dışarı,
yağmurun ıslattığı ıssız kandırımlarda
seni bulma umuduyla yururum
her adımda biraz daha üşuyorum
ısıtmıyor beni bildiğim tum yalanlar,
beni kandırmaya yetmiyor artık senli hikayeler.

caresizce oturuyorum bir kandırıma
yeni doğan guneş ustumu aydınlatıyor,
gun doğdukca dahada üşuyorum sensiz hikeyalerde
paltoma biraz daha sarılıyorum,
sesizlik ve sensizlik gene dizboyu
ıslak kandırımlarda,
parmaklarımın arasından kayıyor
tuttuğum sigara,
eğilip almaya gucum yok,
sen beni bırakıp gittin,
melekler şehrine,
benim kafama sıkmaya
halim yok meleğim...