Sabah Şiiri - Yusuf Sinan Berber

ıslak baldırında ki, ince çığlığın üşümesin diye,
örttüm dudaklarımı çaresiz çıplaklığına,
gömleğini çıkart, eteğini, çoraplarınıda,
gözlerini çıkart sonra, saçlarını, dudaklarınıda,
geriye neyin kaldıysa onlarıda çıkart,
bedenini de soyunup uzan yanıma,
kendi gözlerini, kendi elleriyle bağlayan, bir papatya gibisin,
görmüyorsun güzelliğini,
farkında değilsin,
her mevsimin anlamının sen olduğunu,
en çokta baharın,
çek ellerini gözlerinden,
gör kendini ve ağlama artık,
olmayışını, daha çok seviyorum oluşundan,
sana dokunduğumda çirkinsin,
dokunmadığımda olmanı isteğim gibi güzel,
sen bir kişi değilsin,
bir çok kişisin,
hiç kimse olduğundan.