Saatler Boyunca Başka Saatleri Beklerken

I. Kuyu

Bir kuyunun içinde gibi zaman.
Ne kadar eğilirsem,
kendi yüzümden başka bir şey görmüyorum suda.
Kendi yüzüm,
kendi bekleyişim,
kendi derinliğim...
Bir kuyunun sesi kadar derin suskunluk var içimde.
Her yankı, benden çıkıyor;
bana dönüyor,
beni vuruyor.
Saatler,
yavaş yavaş örülen bir duvar gibi kapanıyor etrafımda.
Ben,
daha geniş bir gökyüzü sanarken bekleyişi,
daha dar bir hücreye sıkışıyorum her saniyede.

Saatler boyunca bekliyorum.
Bir saatin ardında bir başka saati,
bir dakikanın içinde başka dakikaları,
bütün bir ömrün içinde saklı kalan o tek anı...
Beklemek,
bir kuyunun dibinde gökyüzü umudu taşıyan gözler gibi.
Ne kadar yukarı bakarsan bak,
gökyüzü hep bir parmak kadar.
Genişlemez.
Yaklaşmaz.
Ve sen,
o daracık maviye bütün hayalini sığdırmaya çalışırsın.

II. Gölgeler

Odanın içinde dolaşıyor gölgeler.
Benim gölgem,
duvarın kenarına yaslanmış, bana bakıyor.
Sanki soruyor:
“Daha ne kadar bekleyeceksin?”
Bir gölgeye bile cevap veremiyorum artık.
Çünkü beklemek,
cevapları tüketen bir sessizliktir.
Soruların kabuk bağladığı,
kelimelerin kuruduğu bir susuzluk.

Gölgeler,
kendi karanlıklarını taşır bileklerime.
Birbirine eklenmiş saatler gibi uzuyor odanın içinde.
Her köşede bir başka zaman pusuda bekliyor.
Bir koltuğun altında dün,
bir masanın kenarında yarın,
ama hiçbir yerde bugün yok.
Bugün,
hep eksik bir cümle gibi yarım duruyor dudaklarımda.

III. Çark

Saatin çarklarını dinliyorum.
Bir makinenin soğuk dişlileri gibi dönüyorlar içimde.
Tık, tak...
Tık, tak...
O kadar düzenli ki bu ses,
hayatımın bütün düzensizliklerini yüzüme vuruyor.
Her ses,
zamanın sabrını,
benim sabırsızlığımı hatırlatıyor.
Ve ben fark ediyorum:
Beklemek, sabırsızların sabrıdır.
Hiç bitmeyen bir yorgunluk.
Hiç gelmeyen bir ferahlık.

Bazen saat,
bir dil gibi konuşuyor benimle.
Ama hep aynı cümleyi tekrarlıyor:
“Daha değil...”
“Henüz değil...”
“Biraz daha...”
Ve ben,
o üç kelimeyle ömrümü geçiriyorum.

IV. Kapan

Bir kapan kurmuş zaman,
ben içindeyim.
Ne kadar kıpırdasam,
ipler daha çok dolanıyor bileklerime.
Bütün hareketlerim,
kendi tutsaklığımı büyütüyor.
Bir adım atıyorum,
o adım beni daha da derine çekiyor.
Bir söz söylüyorum,
o söz beni daha çok susturuyor.
Çünkü bekleyiş,
konuştukça çoğalan bir sessizliktir.
Sustukça büyüyen bir gürültü.

Ve biliyorum,
zamanın kapısında nöbet tutuyorum.
Ama kapının ardında ne var,
bilmiyorum.
Bir bahar mı saklı orada,
bir ölüm mü,
bir aşk mı,
bir hiçlik mi?
Kimse söylemiyor.
Saatler,
suskun bekçiler gibi duruyor önünde o kapının.
Ve ben,
onların gölgesinde bekleyen bir göçebe.

V. Çürüme

Beklemek çürür,
bilir misin?
Sabrın kabuğu çatlar,
içinden küflü zaman çıkar.
O koku doldurur odanı,
sana bile ağır gelir kendi bekleyişin.
Ve bir gün,
aynaya bakarsın:
Gözlerinde solmuş umutlar,
ellerinde kırık dakikalar.
O kadar çok beklemişsindir ki
artık hiçbir şey gelmese bile şaşırmazsın.
Çünkü beklemenin sonu,
beklemenin kendisidir.
Bir varış yoktur burada.
Bir geliş yok.
Sadece ertelemeler,
sadece ötelenmiş anlar.

VI. Şarkı

İçimde bir şarkı var.
Adını bilmediğim,
sözlerini yarım hatırladığım bir şarkı.
Belki bir gün tamamlanacak,
belki hiç...
Ama tamamlanmayan her şarkı gibi
bu şarkı da bana yakışıyor.
Çünkü yarım kalmak,
bütün bekleyişlerin ortak yazgısıdır.
Ve ben,
yarımlarla dolu bir hayatta
tam bir sessizlik taşıyorum içimde.

VII. Sonrası

Bir gün,
bütün saatler sustuğunda
ben hâlâ bekliyor olacağım.
Çünkü beklemek,
bir zaman meselesi değil.
Bir varlık biçimi.
Bir kimlik.
Ben, bekleyenin adıyım.
Ben, bekleyişin sesi.
Ve ne kadar sussam da
kendi içimde çalan saatleri durduramıyorum.

Bir gün,
bütün ibreler kırıldığında
belki o zaman anlayacağım:
Beklemek, zamanın değil, insanın icadıydı.
Ve ben,
o icada tapmış bir köleydim.
Bütün saatler boyunca
başka saatleri bekleyerek
bir ömrü kaybettim.

Ama şimdi bile,
bütün bunları bilerek,
bir sonraki saatin kapısını çalıyorum.
Ve biliyorum:
Kimse açmayacak.