Saatin İçinde Donmuş Bir Çığlık

Bir saatsiz zamanın çocuğuyum ben
Akrepsiz, yelkovansız,
Duvarda asılı bir boşluk.
Bedenim bir kütüphane;
Raflarında okunmamış intiharlar,
Tozlu ciltlerde kırık aynalar…

Geceleri dişlerimle sayıyorum yıldızları,
Dilimde bir kurşun tadı
Ölüm değil, yaşamak acıtıyor.
Pencereden sarkıttığım ayak izlerim,
Sokakları kendi mezarlığıma çeviriyor…

Ellerim bir harita gibi
Çizgilerimde kaybolmuş eski depremler,
Avuçlarımda çocukluğumun cesedi.
"Nereye gidiyorsun?" diye sorma,
Gidecek yerim yok
Yürümek, kendi kemiklerimi gömmek…

Banyo aynasında donmuş bir kadın
Gözleri karanlık bir şiir,
Dudakları bitmemiş bir cümle.
Saçlarımı yoluyorum
Her tel, bir mevsimin son nefesi…

Bahçede solan bir gül kadar yalnızım,
Köklerim betona değil,
Kendi sessizliğime sarılı.
Toprak bile reddetti beni
"Sen," dedi,
"Çürüyecek bir şey değilsin,
Bir sorusun sadece…"