Saate bakma anne... Şiiri - Elif Nida Özkan

Saate bakma anne
beni unuttuğun günü hatırlama
şu duyduğun ses var ya anne
belki israfilin son nefesidir

uyandığımda kalbime bakıyorum anne
üzerindeki ağırlıkları kaldırmak tüm günümü alıyor
tüm ömrümü alıyor anne sorularım
seccademdeki gülleri boyuyorum
tüm günümü alıyor...

benim için beyaz bir elbise dik ne olur anne
bak biliyorsun duaların atlıkarıncalarına binerek
yükseldiğim çok oluyor.
ve anne düşmemem için sürekli hatırlamam gerekiyor günahlarımı
hatalarım beyaz elbisemde kayboluyor...

bana şarkılar dinletiyorlar anne
gözlerimde rengarenk desenli bağlar var,yanıp sönüyor...
okuyorum kitapları gözlerim bağlı
okuyorum ve tüm kelimeler uçup gidiyor

bunları boşver anne
televizyonlar
gazeteler
galiba kararıyor...
belki güneşin sönmesi budur ne dersin
hani yıldızlar yere düşer
ümitler yere düşer
dilekler yere düşer
ve dağlar anne unufak olur ya
yani sığınacak, hani yaslanacak
yücelikler
unufak olur anne
olur mu anne?

sen yine de
saate bakma anne
ama beni unuttuğun günü
mutlaka hatırla...
beni hatırla anne...