Saat Ondört Şiiri - Ferman Karaçam

Uyandığında
uğultusu bitmiş olacak bu tarih depreminin
avuçlarında biriktirdiğin öfkeli hicranı
dökeceksin bir solukta

bilmeyeceksin ki, sen yokken
biz nice fravunlar çoğalttık
etimizden, kemiğimizden ve serpilip durduk
nil kıyılarına

bilmeyeceksin ki, babam
“yeşil sarıklı ulu bir hoca”dır
serüvenimiz hangi kitapta şerh adilmiştir

köklü, eski arşivler, yüzbinlerce kitap,
zümrüt gözlerin ve masmavi bir ölüm
saat ondört

bilmeyeceksiniz ben uslanmam
çağdaş, taş devrinin mimarları
altın bakraçları kuyulara gizlemiş
keşişler
o pitoresk sarışın sevgiliniz
hiç bilmeyecek

cıkmış, nemli gözleri
yetimin sağır duvarlarda gezinirken
yüreğim kaynıyordu büyücü kazanlarında
yüreğim yanıyordu tarih kitaplarında
kitaplarında

ve burkulmuş olsa da
hafızam sıcak, gözlerim keskin
ruhum biraz yorgun
ve çiçek vurgunu olsa da yüreğim
vazgeçmeyeceğim
bu aşkın, kor aynasını taşımaktan

sen ise yarı baygın uyandığında
milyonlarca yıllık, sesim yankılanacak
kulaklarında

uyandığında
beyazıt meydanında, bekliyor olacağım
sahaflara gitmek için
ömrümün yoksul ve kalabalık yanlarına
binlerce ömür ekleyerek
ve delirmemek için
saklayıp kokusunu ölmenin
azrailde doğacağım
pür ümit

işte, o güne kadar, sızısına aldırış etmeden
kaburga kemiklerimin
mavi kefenleri hep saklayacağım
mavi ölümler için