Saat Kulesi ve Rasathane

Karanlık bir kentin aydınlık yokuşuydu
Her gece çıktığım
Saat kulesinden rasathaneye
Her mevsim her an sen diye
Sıcak bir çorba hayali zamanda
Belki bir tebessüm dört mevsim inatla
Aydınlık bir kentin karanlık bir yokuşuydu
Hergece çıktığım
Ne sen bildin beklemeyi
Ne ben gelmeyi
Biraz sarhoş ama aşkla
Uçup uçup aştığım o yokuş
Sonunda duvara çarptı
Sana ulaşmak derken
Seni aşamadığım

Yokuşum ve yok oluşum başladı
Saat kulesi ve rasathane
Paslı zaman mevsimsizlik
Nefesim yetmedi
Sonuna kadar Diren-diğim
Sen kendine bir yokuştun
Çıkmayı imrendiğim

Nefesim yetmedi
Acı bir sızı senden bana
O yokuşun sonunda
Derin, Diren bir yalnızlık
Ellerinle ittiğin