Saat 2 Şiiri - Mehmet Halil

Yediği, curuf ardında,
Yemediği umut, önünde.
günün her öğünü
ömrünün her gününde,
Tek gıdası zaman

Denizde balık gibi saat
Zamanın ortasında,
Ama ne dümen bilir, ne de rota.
Eskiden, kulağı bükülürdü
Tembellik edip durduğunda,
Şimdi,
zamana uydu, o da
şiddete karşı çıkıyor,
pil ve güneş istiyor.
Gıda ihtiyaçtan fazla olunca,
Ne polis,
ne asker çıkıyor karşısına.