Saadet Gökçen Şiirleri - Şair Saadet Gökçen

Bıraktım o insan denen canavarları,
Bıraktım onlara güvenip inanmayı ve gülücüklerine kanmayı,
Bıraktım sevileceğime olan inancı,
Bıraktım heveslerimi, hayallerimi ve kurduğum planlarımı.

Kalbime bir sevgi konmuştu Vehhab tarafından,

Bugün bir şiir çıkacak satırlarımdan hissediyorum.
"Ah" diyorum, yine çok pişman olacağım şeyler yaptım.
Her şeyimle fazlasıyla büyümek istiyorum.
Bir gün geldiğinde, "Evet" demek istiyorum, ben her şeyi başardım.

Neden kaçmışım kendimden, neden değersiz sanmışım ruhumu, inan bilmiyorum.

Baktım aya, bir cümle söyledim.
Yok, dedi, ben senden büyüğüm, senin değil benim dediğim.
Kimin umrunda büyüklüğün dedim,
Dedi herkes farkında, ben yüksekteyim, dillere destan yüceliğim.
Işık saçtığını sanarsın, oysa tenha yerde yalnız bir ışıksın, kime söker yüceliğin, hem de bakalım ben herkes miyim?

Beden dediğin bir çift gözden ibaret.
Sen bana, hızla atan o temiz kalpten bahset.
Gece uykularımı kaçıran huzursuz hasret,
Gel tut ellerimden, içime dolan sevinci hisset.

Bakarken pencereden puslu semâya,

Bugün de örttü karanlık perde semâyı,
Ben seni bekledim, sen yine gelmedin.
Seyrettim gökyüzünde artık gözükmeyen parıltıları,
Gözlerin de öyle parlardı, aklıma geldin diyeceğim de, sen zaten ordan hiç gitmedin.

Göçmen kuşlar geçti balkonumun önünden,

Durgun, dalgasız bir deniz gibiyim.
Üstümde parıldayan yakamozlar,
İçimdekiler ise koca bir dünya kadar.
Önceden fırtınalar koparmış da,
Sonradan çarşaf olmayı seçmiş bir okyanusa benzerim.

Benden af dileme,
Sen o affa yakışmazsın.
Ben tanrı değilim,
Her hatanda gelip kapımı çalamazsın.
Nihayetsiz merhametim de yok,
Kucak açacak kollarım da artık.

Ben farklıydım.
Farklı olduğum için yok sayıldım.
Bir cinsiyete hapsolmuş kadın ruhlu bir adamdım.
Beni bir kenara attılar ve ben orda kendi baharımı yarattım.
Kimsenin önemsemediği ücra köşelerde kendim olmayı başardım ve hayır, bunu annem için değil kendim için yaptım.

Vakit kalmadı.
Uğruna çaba harcanacak hayal, umuda ışık tutacak bir yol kalmadı.
Geleceğe tebessümle bakacak heves, kalbimde ufacık bir mutluluk inancı kalmadı.

Sevgi neydi unuttum, en son ne zaman dolu dizgin sevildim, öyle bir hatıram bile zihnimde kalmadı.
Gözbebeklerimi büyüten bir heyecan mı, kim kaybetmiş de ben bulacağım, arayacak hâlim bile kalmadı.

İnsanlık,
Zaman ilerlerken geriye gitmekte,
Sevgi azalırken düşmanlık etmekte,
Kalbi unutarak zulmetmekte,
Gülümseme varken küfretmektedir.